Luis López-Novoa, coruñés en Indonesia: \”Compramos a terra e sufrimos o terremoto máis intenso dos últimos 50 anos\”

Por Ana Romero

Luis López – Novoa, coruñés, vive no paraíso. Nunha illa rodeada dun mar turquesa cheo de tartarugas, entre unha exuberante vexetación, típica de Indonesia.

En concreto, é copropietario dun hotel idílico, formado por chalés e ‘bungalows’ abrazados por unha preciosa piscina e todo tipo de luxos.

Para iso, tivo que desprazarse ao outro lado do mundo, máis concretamente, á illa de Gili Air. Todo parece unha película, non? Ben, durante todo o proceso de creación do devandito hotel… foi máis como unha película de terror. E parecía que algunha meiga lle dera o mal de ollo a Luis e ao seu socio.

Luis, vendo a web do teu hotel e padecendo o frío madrileño, teño a necesidade abafante de coller vacacións e ir a Indonesia, que o teño pendente. Como é que un coruñés, que viviu durante anos en Londres e Barcelona, ​​deixa todo e acaba nesa illa remota?

Pois efectivamente, despois de traballar en Londres en hostalaría ou tendas de roupa e en Cataluña, no mundo da banca e da inmobiliaria, decidín que era o momento de cambiar de vida. Queimárame moito nos últimos anos, aínda era moi novo e por sorte recibín unha boa indemnización do meu último traballo. Como xa estivera de vacacións no sueste asiático, decidín volver a Filipinas, pero, esta vez, só con billete de ida. Era 2016 e movíame entre illas facendo algúns traballos, por exemplo como DJ, nos hoteis nos que me deixaban quedar, e así non gastaba os meus aforros.

E estando en Filipinas, que che levou a Indonesia?

Un bo amigo meu de Ávila, Rodrigo Galán, que daquela tiña un hotel alugado alí, en Indonesia, chamoume e propúxome ir probalo, a ver se me gustaba traballar no hotel e se me adaptaba a esa vida. Non o dubidei nin un segundo e fun coa mochila. Nunca estivera alí e namorei. O contrato do meu amigo remataba no 2018 e tiña que decidir que facer co hotel e coa súa vida.

E que pasou contigo?

Como tiña eses cartos aforrados e xa levaba anos traballando alí na hostalería co seu propio hotel, atrevémonos. Repasamos os números e mergullámonos de cabeza para comezar de cero. E aquí comezou a serie de desgrazas catastróficas… Primeiro compramos un terreo e cando xa estabamos co proxecto a construír, pasou algo desgraciadamente moi habitual nesa zona do mundo que nos obrigou a parar o proxecto, o terremoto máis intenso dos últimos 50 anos. En Lombok foi un desastre, polo que sabemos, morreron ao redor de 1.500 persoas rexistradas… e isto fixo que todo se atrasara. A clave alí era ter moita paciencia e entender que están nunha zona exposta a moitos desastres naturais. A illa estivo pechada uns meses e non se puido construír, porque non chegaban os materiais. Cando comezamos a recuperarnos, chegou a pandemia. Tiñamos a apertura anunciada para abril/maio de 2020, pero o país pechou firmemente ata 2022.

E como avanzaches?

Houbo que arranxar todo o deterioro derivado do abandono, facer outra reinvestimento nas canalizacións ou no mobiliario. Os materiais estaban podre e o xardín destruído co paso do tempo. Traballamos duro e moi rápido para finalmente abrir en xullo de 2022. Agora vai como un tiro, moi ben.

Sodes un exemplo de tenacidade. Calquera tería tirado a toalla.

Ás veces é difícil ver as diferenzas culturais tamén, pero cremos moito no noso proxecto, e podes ver o ben que vai.

Cales son esas diferenzas culturais que mencionas?

Crear persoal xera moito estrés, marchan durante a noite, sen previo aviso. Outro tema chocante é tamén o da limpeza. Por exemplo, usan baldes e aínda que tiñan ducha, non os usaban porque non entendían o concepto. Ou ouriñar mentres se apoian cos pés no inodoro, ou empregando os mesmos materiais para limpar a cociña e despois o baño… Había que ensinarlles pero con respecto, con equilibrio, que tampouco podemos impoñer a nosa cultura, pero eles teñen que comprender os costumes do empregado e do turista europeo.

É certo que o ‘Slow Life’ é popular alí?

Completamente. A illa é unha especie de burbulla, onde parece que é toda europea pola clientela ou polos restaurantes, pero todo o persoal segue sendo moi rural e está atrapado no pasado. Aínda que todo o mundo ten móbil, Facebook, Instagram… Na nosa illa resúltalles atractivo ver xente branca, gústalles practicar inglés, queren ver de preto ese mundo que ven na MTV. Cústalles comezar, coller o noso ritmo…

E como te desprazas pola illa?

Non hai coches nin motos, están prohibidos, só hai cabalos e bicicletas. Incluso podes ver coches ou motocicletas eléctricas, pero pouquísimos. Parece unha película, pero é verdade!

E como galego, comes ben?

Esta zona é moi barata e moi básica, moito arroz. Teñen “Gado Gado” que son verduras guisadas ou salteadas, con salsa de cacahuete e acompañadas de arroz. Outro é «Chicken Lalapan», polo frito con arroz. É boísimo para os vexetarianos, teñen moitas opcións de brotes, verduras… Non comen porco e as vacas de alí están un pouco fracas, non coma as nosas en Galicia.

E estar no paraíso, é sempre ter bo tempo?

Si, hai boa temperatura todo o ano, oscila entre os 29 e os 33 graos. Na estación seca, o noso verán aquí, chove pouco, e pola noite ata podes levar pantalóns longos. En época de chuvias é duro, está superhúmido, pero chove menos que en Galicia no inverno.

Creo que teremos que ir comprobar por nós mesmos que o paraíso realmente existe. Chámase Gili Air.